Παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές νίκησε όλα τα κόμματα, εν τούτοις τα επινίκια δεν κράτησαν ούτε μια εβδομάδα…
Και είναι φυσικό αφού ο ΣΥΡΙΖΑ νίκησε τους πάντες εκτός από τον...
εαυτό του, μιας και ο απόλυτος αριθμός ψήφων που συγκέντρωσε, υπολείπεται του απόλυτου αριθμού ψήφων που συγκέντρωσε στις εθνικές εκλογές του 2012 κατά περίπου 130.000 ψήφους! Που σημαίνει ότι ο νικητής των εκλογών δεν μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του κερδισμένο, αφού αυτή η μείωση ψήφων δείχνει έλλειψη εμπιστοσύνης του εκλογικού σώματος.
Την εικόνα του ότι κάτι συμβαίνει και κάτι διαφορετικό εξελίσσεται στο πολιτικό σκηνικό ήλθαν να συμπληρώσουν δύο αποχωρήσεις από τους ΑΝΕΛ, του κ. Καπερνάρου και της κυρίας Ιατρίδη. Αποχωρήσεις που φούντωσαν τα σενάρια ότι πιθανόν η εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή τον Φεβρουάριο του 2015, δεν είναι κάτι ανέφικτο. Και το βασικό επιχείρημα είναι ότι ποιος από τους πλέον των είκοσι ανεξαρτήτων βουλευτών, των 14 της ΑΝΕΛ που αποσυντίθεται και των 14 της ΔΗΜΑΡ που καταποντίσθηκε στις ευρωεκλογές, επιθυμεί να δώσει τέλος στη βουλευτική του θητεία περίπου ενάμιση χρόνο νωρίτερα από την Συνταγματική προθεσμία; Είναι σαν το ανέκδοτο με τις γαλοπούλες που επιθυμούν να έλθουν νωρίτερα τα Χριστούγεννα…
Μπροστά σε αυτό το σκηνικό στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν δίστασαν να κάνουν λόγο για συνωμοσία που εξυφαίνει το Μέγαρο Μαξίμου και για νέα αποστασία εν όψει της διαδικασίας για εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας.
Αλλά μήπως πρέπει να σοβαρευτούμε; Αποστασία από τι; Από τη Συνταγματική επιταγή που θέλει την εκλογή Προέδρου να επιτυγχάνεται μέσα από ευρύτερες συναινέσεις; Μα, όταν θα έλθει εκείνη η ώρα, όσοι Βουλευτές ψηφίσουν και εκλέξουν Πρόεδρο θα έχουν διαπράξει το Συνταγματικό τους καθήκον. Το Σύνταγμα περιγράφει πώς μέσα από συναίνεση πρέπει να εκλεγεί Πρόεδρος Δημοκρατίας και αυτό είναι το καθήκον κάθε Βουλής που έχει την τιμή να προχωρήσει στη συγκεκριμένη εκλογή. Σε καμία περίπτωση ο Συνταγματικός νομοθέτης δεν θεωρεί πρωτεύοντα στόχο μέσα από τη διαδικασία της προεδρικής εκλογής την πτώση της κυβέρνησης και την προσφυγή στις κάλπες. Γι’ αυτό προβλέπει άλλες, ξεκάθαρες διαδικασίες που έχουν σχέση με τη δεδηλωμένη. Πρωτεύον στόχος είναι η εκλογή αρχηγού του κράτους. Η προσφυγή στις κάλπες λόγω αδυναμίας εκλογής Προέδρου προκύπτει από την ανικανότητα των μελών της Βουλής να συνεννοηθούν και είναι παρεμπίπτον θέμα. Άραγε μέσα στην περίοδο της χειρότερης κρίσης που βιώνει ο ελληνικός λαός… μέσα στη μεγαλύτερη απαξίωση που υφίσταται το πολιτικό μας σύστημα, εμείς θα δηλώσουμε ανίκανοι να συνεννοηθούμε για ένα τέτοιο ζήτημα; Τότε ποια θα είναι η αξιοπιστία μας; Γιατί θα πρέπει να μας εμπιστευθεί ο ελληνικός λαός; Ξεχνά ο ΣΥΡΙΖΑ που λέει ότι επιδιώκει την πτώση της κυβέρνησης μέσα από τη διαδικασία (μη) εκλογής Προέδρου ότι επαναφέρει στη μνήμη μας την περίοδο 2009 – 2010 όπου ο κ. Παπανδρέου δήλωνε ότι δεν θα ψήφιζε τον κ. Παπούλια προκειμένου να γίνουν εκλογές, αλλά μετά την ανάληψη της εξουσίας έσπευσε να τον ψηφίσει;
Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι όσοι βγαίνουν και υποστηρίζουν ότι στόχος τους στη διαδικασία εκλογής Προέδρου δεν είναι η εκλογή Ανωτάτου Άρχοντα αλλά η πτώση της κυβέρνησης και οι εκλογές, ουσιαστικά διαπράττουν συνταγματικό ολίσθημα, ενώ πολιτικά υπονομεύουν την ομαλή πορεία της χώρας και την αναγκαία για την πρόοδο της οικονομίας μας σταθερότητα.
Από την άλλη και με δεδομένη τη ρευστότητα που υπάρχει στο πολιτικό σκηνικό λόγω των διεργασιών στα μικρότερα, κυρίως κόμματα, η ηγεσία της ΝΔ πρέπει να κατανοήσει ότι έρχεται η ώρα για να γίνει πράξη το μεγάλο άνοιγμα της παράταξης. Πρέπει να κάνουμε πράξη αυτό που ο ιδρυτής μας, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όριζε ως ζωτικό χώρο της παράταξης και να αγκαλιάσουμε όσους κινούνται από τη Δεξιά έως τις παρυφές της κεντροαριστεράς.
Η πολιτική των «ανοικτών θυρών» επιβάλλεται από τις ανάγκες της εποχής που βιώνουμε. Είναι επιβεβλημένη για να μπορέσουμε να επαναπατρίσουμε στην παράταξη όλους εκείνους που αρνήθηκαν να πάνε να ψηφίσουν ή ψήφισαν κάποια μικρότερα κόμματα του λεγομένου «αντιμνημονιακού τόξου».
Αυτή η τακτική κρίνεται ακόμα πιο αναγκαία από τη στιγμή που με σταθερά- έστω και αργά- βήματα, εισερχόμεθα στη μεταμνημονιακή εποχή. Σε μια εποχή που πρέπει όλοι μαζί να διαχειρισθούμε το αύριο της πατρίδας για την οποία όλοι πονάμε και αγωνιζόμαστε, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Σε αυτή τη νέα εποχή δεν περισσεύουν δυνάμεις και είναι χρέος του αρχηγού της παράταξής, να αναλάβει πρωτοβουλίες διεύρυνσης που θα οδηγήσει στην επανασυσπείρωση της παράταξης.
paraskhnio.gr
