κινήματα που κινούνται πέριξ της Νέας Δημοκρατίας. Έχουμε ακόμα, στηλιτεύσει όσους επιθυμούν ή επιδιώκουν επιστροφή παλαιών αρχηγών ή επίδοξων αρχηγών. Και τέλος, έχουμε γράψει αμέτρητες φορές για την Large Κεντροδεξιά η οποία πρέπει να μικρύνει (κι άλλο).
Σήμερα όμως, ερχόμαστε να καταθέσουμε μια πρόταση που μάλλον θα ξενίσει πολλούς. Σας καλούμε προκαταβολικά, να διαβάσετε δεύτερη φορά το άρθρο και εν συνεχεία καλοδεχούμενα όλα τα σχόλια.
Πάμε από τα βασικά… Η Κεντροδεξιά, είχε, έχει και πρέπει να συνεχίσει να έχει, κύριο εκφραστή τη Νέα Δημοκρατία. Ξεκινώντας από το 1974 και τον Εθνάρχη Κωνσταντίνο Καραμανλή, εμείς οι δεξιοί, μόνον υπερηφάνεια μπορούμε να νιώθουμε για το κόμμα μας. Πραγματικά μπορεί να γράψει κανείς βιβλίο για το τι έχει προσφέρει αυτή η παράταξη στην Πατρίδα. Ασφαλώς υπήρξαν και υπάρχουν, στιγμές για τις οποίες δεν μπορούμε να είμαστε περήφανοι. Όμως, αφενός το ισοζύγιο είναι κάτι παραπάνω από θετικό και αφεταίρου, έγιναν και γίνονται προσπάθειες, αυτά τα περιστατικά να είναι μεμονωμένα και να αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα, όπως συνέβαινε και συμβαίνει στο ΠΑΣΟΚ (και πλέον στο ΣΥΡΙΖΑ).
Στα όσα μπορεί κανείς να καταλογίσει ή να αναγνωρίσει στη Νέα Δημοκρατία, θα πρέπει να μην έχει να κάνει μόνο με τα οικονομικά, αλλά (κυρίως) με τα Εθνικά. Ο γνήσιος δεξιός – τόσο ψηφοφόρος όσο και πολιτικός – έχει γαλουχηθεί με τις αρχές Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια. Αυτά δηλαδή για τα οποία οι «προοδευτικοί» αριστεροί, μας κατηγορούν ως «συντηρητικούς». Επίσης όπως έχουμε ξαναγράψει, τιμή μας και καμάρι μας να είμαστε «συντηρητικοί» αν προοδευτικός είναι ο ψευτοκουλτουριάρης αριστερός που θέλει οι παρελάσεις να είναι των gay και όχι των Στρατευμάτων, που θέλει τους αλλοδαπούς ανεξέλεγκτα να αλωνίζουν στη χώρα μας, που δε θέλει σημαίες και θρησκευτικές εικόνες στα σχολεία, που γουστάρει τα ομόφυλα ζευγάρια να μπορούν να υιοθετούν παιδιά και ένα σωρό άλλες τέτοιες «προοδευτικές» απόψεις.
Στο δια ταύτα λοιπόν. Η Κεντροδεξιά έχει κατακερματιστεί και διασκορπιστεί σε πολλά πολλά μικρά κόμματα και κομματάκια. Όπως γράφαμε και πρόσφατα, αν αθροίσει κανείς τα ποσοστά των κομμάτων που αντλούν ψήφους από την μεγάλη Κεντροδεξιά δεξαμενή, ακόμα και στις πρόσφατες Ευρωεκλογές, ξεπερνούν το 40%. Κι όμως, η Νέα Δημοκρατία έχει περιοριστεί σχεδόν στο μισό από αυτό το ποσοστό. Είναι ασφαλώς, απολύτως βέβαιο ότι στις Εθνικές εκλογές, η ψήφος δε θα ήταν τόσο χαλαρή και το ποσοστό αυτό θα ήταν πολύ μεγαλύτερο. Όμως και πάλι, τα κόμματα και τα αποκόμματα, θα συνεχίσουν να υπάρχουν και να στερούν ένα σημαντικό ποσοστό από τη Νέα Δημοκρατία.
Για τους περισσότερους που έχουν αποχωρήσει από τη Νέα Δημοκρατία, φταίει ο Σαμαράς και η μνημονιακή πολιτική. Παραδοσιακοί δεξιοί ψηφοφόροι και δη της Νέας Δημοκρατίας, έχουν επιλέξει να ψηφίσουν κάποιο άλλο κόμμα, όχι γιατί νιώθουν ότι τους εκφράζει περισσότερο, αλλά γιατί απογοητεύτηκαν από τη Νέα Δημοκρατία. Από τα Ζάππεια και τον αντιμνημονιακό αγώνα, περάσαμε στην απόλυτη εφαρμογή του Μνημονίου. Δεν έχει σημασία αν υπήρχε άλλος δρόμος. Σε μια γραμμή θα πούμε ότι αν ο Σαμαράς ήθελε να είναι Πρωθυπουργός, θα μπορούσε να το κάνει το Νοέμβριο – Δεκέμβριο του 2010 και μάλιστα με ποσοστά που θα ξεπερνούσαν το 50%. Όμως θα ήταν Πρωθυπουργός μια Ελλάδας της δραχμής, μπροστά στην οποία η Αργεντινή θα φάνταζε Παράδεισος…
Δυστυχώς, με ευθύνη κυρίως της ίδιας της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και των Μ.Μ.Ε., αυτό δεν έφτασε ποτέ στη βάση. Αποτέλεσμα αυτού, να χωράει στο πολιτικό σκηνικό ένα κόμμα όπως οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες», το οποίο συγκέντρωσε τους «αντιμνημονιακούς» δεξιούς. Λες και όλοι εμείς, είμαστε «μνημονιακοί», γιατί γουστάρουμε να υποφέρουμε. Εν συνεχεία ακολούθησαν κι άλλα κόμματα… Πολύδωρας, Ζώης, Νικολόπουλος, Μανώλης, Καρατζαφέρης, Τζήμερος, αλλά και η Χρυσή Αυγή, είδαν ψηφοφόρους να εγκαταλείπουν το καράβι και έσπευσαν να βάλουν τις βαρκούλες τους δίπλα, μπας και τους επιλέξει κανένας.
Σήμερα, που υποτίθεται ότι τα μνημόνια τελειώνουν, πρέπει να τελειώνουν και τα ψέματα και μέσα στην Κεντροδεξιά πολυκατοικία. Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να ξαναενωθούν τα κομμάτια μας και να αφήσουμε στην άκρη αυτά που μας χωρίζουν.
Ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό, είναι να παραιτηθεί ο Σαμαράς.
Καλεί έκτακτο Συνέδριο, με μόνο σκοπό την ανάδειξη νέου Προέδρου. Ανοίγει ξανά τις διαδικασίες για εκλογή Προέδρου από τη βάση. Όποιος θέλει, έρχεται, γράφεται μέλος του κόμματος και ψηφίζει. Αντίστοιχα, όποιος επιθυμεί, μπορεί να θέσει υποψηφιότητα για Πρόεδρος. Πιστεύεις κ. Καρατζαφέρη, κ. Καμμένε, κ. Πολύδωρα κ.λ.π., ότι μπορείτε να εκλεγείτε αρχηγοί της μεγάλης παράταξης; Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό. Πιστεύετε ότι ο κόσμος της Νέας Δημοκρατίας δε θέλει το Σαμαρά αρχηγό; Ελάτε να το δούμε.
Εννοείται ότι ο Αντώνης Σαμαράς, πρέπει να είναι εκ νέου υποψήφιος. Όμως, αυτή τη φορά δεν υπάρχουν δικαιολογίες για κανέναν. Θα διαλύσετε κύριοι τα κόμματά σας και θα έρθετε να ξαναστήσουμε την μεγάλη Νέα Δημοκρατία. Όποιο είναι το αποτέλεσμα θα το αποδεχθείτε. Όχι προσωπικές τακτικές… Το παράδειγμα της κ. Μπακογιάννη με τη Δη.Συ. θα πρέπει να σας δείξει ότι ο κεντροδεξιός δεν τα «σηκώνει» αυτά. Όποιος κερδίσει είναι ο αδιαμφισβήτος αρχηγός και οι υπόλοιποι στέκεστε στο πλάι του και δεν του πριονίζετε την καρέκλα. Το ίδιο ισχύει και για τους επίδοξους δελφίνους, που σήμερα βρίσκονται στη Νέα Δημοκρατία αλλά ακολουθούν δικές τους τακτικές.
Αν ο Σαμαράς θέσει τον εαυτό του στην κρίση των Νεοδημοκρατών καλώντας παράλληλα όλους όσους έχουν αποχωρήσει να επανέλθουν στο σπίτι τους, θεωρητικά καταφέρνει πολλά. Πρώτα απ” όλα, δίνει την αφορμή που αναζητούν οι βουλευτές των όμορων κομμάτων, να ανταποκριθούν στο κάλεσμα, δημιουργώντας έτσι ένα μοχλό πίεσης στους αρχηγούς τους, αλλά και στους ψηφοφόρους. Είναι σα να βλέπω μπροστά μου τις δηλώσεις τους… «Η μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη, οφείλει να είναι ενωμένη. Το τέλος των μνημονίων, σηματοδοτεί το τέλος αυτών που μας χωρίζουν. Ανταποκρινόμενος λοιπόν στο κέλεσμα του Αντώνη Σαμαρά, και δεδομένου ότι προχωράμε σε εκλογή νέου αρχηγού, οφείλω να συστρατευτώ σε αυτή την προσπάθεια. Τα μέλη, οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας, θα αποφασίσουν για το ποιος θα είναι ο Πρόεδρος».
Αν ο δηλών είναι και υποψήφιος, προσθέστε και την ακόλουθη φράση: «Θέτω τον εαυτό μου στη διάθεση των μελών μας, και δηλώνω ότι θα διεκδικήσω την ψήφο τους, για αρχηγός του κόμματος«. Μη μου πείτε ότι δεν έχετε ήδη στο μυαλό σας, αρκετούς που θα κάνουν αυτές τις δηλώσεις.
Με την παραίτησή του ο Αντώνης Σαμαράς, δείχνει ότι δεν τον ενδιαφέρει μόνο η καρέκλα. Δίνει σημαντική αφορμή και αιτία, για να επαναδραστηριοποιηθεί η βάση της Νέας Δημοκρατίας. Ανοίγει τις πόρτες του κόμματος, για να επιστρέψουν όσοι έφυγαν, για οποιονδήποτε λόγο. Ξαναπαίρνει εντολή και δεν αμφισβητείται πλέον από κανέναν.
Και ασφαλώς, θέτει προ των ευθυνών τους, τους πάντες. Επίδοξους αρχηγούς, αρχηγούς άλλων κομμάτων, αλλά κυρίως των ψηφοφόρων. Ελάτε όλοι μαζί να ξαναστήσουμε τη μεγάλη Νέα Δημοκρατία, με όποιον αρχηγό επιλέξετε εσείς, με όποιον επιλέξει η πλειοψηφία. Στο δικό μου το μυαλό, προφανώς και θα ξαναείναι ο Αντώνης Σαμαράς. Προσωπικά θα κάνω και αγώνα για να είναι. Δυστυχώς ή ευτυχώς, αφενός δεν βλέπω κάποιον άλλον που μπορεί να ηγηθεί και αφεταίρου, ο Σαμαράς κέρδισε το τεράστιο στοίχημα της σωτηρίας της χώρας. Πρέπει και του αξίζει να τον δούμε και τώρα που θεωρητικά το καράβι που λέγεται ΕΛΛΑΣ, παύει να μπάζει νερά και μπαίνει στον ίσιο δρόμο.
Και επειδή, ότι και να γίνει στην Κεντροδεξιά, το αντίπαλο δέος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και το κακέκτυπο του Ανδρέα Παπανδρέου (αν κατέστρεψε μια φορά την Ελλάδα το πρωτότυπο, φανταστείτε τι μπορεί να κάνει ο ψευτοκλώνος… κ. Τσίπρας), οφείλουμε όλοι οι Κεντροδεξιοί να μην αφήσουμε να συμβεί αυτό το εφιαλτικό σενάριο.
rightnews.gr
