Οι Έλληνες είχαν ανέκαθεν ισχυρά εθνική συνείδηση και ταυτότητα. Για αυτό το έθνος μας διεξήγαγε μεγάλους αγώνες για την ελευθερία και την εθνική ολοκλήρωση, από τους Βαλκανικούς και τον Σαγγάριο έως το Έπος του 1940, από τα Δεκεμβριανά έως την ΕΟΚΑ. Παρά αυτούς τους αγώνες όμως, η Ελλάς δεν είχε ποτέ ισχυρό εθνικιστικό κίνημα, με...
ιδεολογικο-πολιτικούς όρους. Είτε λόγω του ισχυρού διαχωρισμού σε βενιζελικούς-βασιλικούς και αργότερα σε εθνικόφρονες-κομμουνιστές, είτε λόγω των εκτεταμένων πελατειακών σχέσεων ενός πατερναλιστικού κράτους, που οικοδομήθηκε στην σχέση «σε διορίζω, με ψηφίζεις». Αυτό το «κράτος» ήταν και είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του έθνους.
Ακόμη και επί 4ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά απουσιάζει η δημιουργία ενός Κινήματος που θα εξέφραζε ένα σημαντικό τμήμα του λαού και της κοινωνίας. Η τιτάνια προσπάθεια του Μεταξά μέσω της ΕΟΝ εχάθη στα ερείπια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Στην Μεταπολίτευση, η πρώτη προσπάθεια για ένα μαζικό πατριωτικό κίνημα έγινε από την ΕΝΕΠ της Εθνικής Παρατάξεως. Τον αγώνα ξεπούλησε αμέσως ο Σπύρος Θεοτόκης εντασσόμενος ξανά στην ΝΔ, δείχνοντας από τότε ότι οι παλαιοκομματικοί δεν μπορούν να απογαλακτισθούν από την μήτρα της ΝΔ.
Κατόπιν την σκυτάλη πήρε η ΕΠΕΝ. Η εκλογή ευρωβουλευτή το 1984 δεν απέτρεψε την εκλογική της συντριβή.
Τα τελευταία χρόνια είχαμε τον ΛΑ.Ο.Σ. Το τι συνέβη το είδαμε όλοι, κάποιοι δε είχαν την «χαρά» να το ζήσουν από κοντά. Ζήσαμε, για παράδειγμα, να συμφωνούμε το βράδυ με «εθνικιστή» βουλευτή την ανάληψη πρωτοβουλίας για αλλαγή ηγεσίας και την άλλη ημέρα το πρωί, κυριολεκτικώς, να μαθαίνουμε από τις ειδήσεις την προσχώρησή του στην ΝΔ! Ευτυχώς που δεν οδηγούσα, όταν το άκουσα...
Όλα αυτά έχουν σημασία, γιατί είναι η πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία της Ελλάδος που ανδρώνεται ένα μαζικό εθνικιστικό Κίνημα. Και αυτό το Κίνημα έχει πάψει να είναι «διαμαρτυρία», αλλά γίνεται καθημερινώς θετική επιλογή, με ξεκάθαρα ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά. Η Ελλάς στις 25 Μαΐου 2014 απέκτησε Τρίτο Πόλο, πέραν του πολιτικού κατεστημένου και της Αριστεράς. Και αυτό επετεύχθη μέσα σε καθεστώς ανελευθερίας, ιδεολογικής τρομοκρατίας και σταλινικών διώξεων.
Αξίζουν εύσημα σε όλο το στελεχιακό δυναμικό της Χρυσής Αυγής που κατάφερε αυτό που δεν είχε ξαναγίνει. Στον Νίκο Μιχαλολιάκο και σε πληθώρα βουλευτών του Κινήματος που δεν θαμπώθηκαν από τις «χάντρες» του συστήματος, που δεν ενσωματώθηκαν στο παρηκμασμένο πολιτικό κατεστημένο. Και αυτό το πληρώνουν με την παράνομη προφυλάκισή τους από αυτούς που «στο όνομα του λαού εκποίησαν το έθνος» (Παναγιώτης Κονδύλης).
Αξίζουν συγχαρητήρια στους 550.000 Έλληνες και Ελληνίδες και μάλιστα τα πιο νέα (ηλικιακώς) και παραγωγικά τμήματα του λαού μας, που απέρριψαν την κίβδηλη προπαγάνδα του συστήματος και ψήφισαν πατριωτικά, διαλύοντας τις μεθοδεύσεις της κυβερνήσεως. Έμειναν όρθιοι και έδωσαν πρόσωπο στην ελπίδα για την εθνική αναγέννηση. Επιπροσθέτως, έδωσαν εντολή στον κ. Σαμαρά να ανοίξει τις πόρτες των φυλακών και να αποκαταστήσει το κράτος-δικαίου. Το παραμύθι δεν έχει δράκο.
Ο Νίκος Μιχαλολιάκος είναι ο αρχηγός του τρίτου πολιτικού κόμματος. Ο Χρήστος Παππάς και οι άλλοι βουλευτές πρέπει να επιστρέψουν στα έδρανα της Βουλής, γιατί οι Έλληνες ψηφοφόροι που τους εξέλεξαν έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους ψηφοφόρους όλων των άλλων κομμάτων. Η Ελλάς προώρισται να ζήσει και θα ζήσει (Τρικούπης).
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 31ης Μαΐου 2014 της εφημερίδας «Εμπρός».
e-grammes.gr
