Ο δικός μας Νοέμβριος - Η εκτέλεση των "έξι", τα Νοεμβριανά του 1916 και ο αγώνας των Επίστρατων

Στη νεότερη πολιτική ιστορία της Πατρίδας μας, ο Νοέμβριος έχει χαρακτηριστεί από το Πολυτεχνείο και την επέτειο εορτασμού του. Ακόμα και η χειρότερη τρομοκρατική οργάνωση της μεταπολίτευσης (17Ν) χρησιμοποίησε στο όνομά της τον μήνα που διανύουμε, εξαιτίας του πολυτεχνείου.

Ωστόσο, αυτές οι ημέρες είναι σημαντικές και για εμάς τους δεξιούς. Για διαφορετικούς όμως λόγους. Φυσικά, η ανύπαρκτη δεξιά διανόηση...


και κουλτούρα έχει αφήσει ανεκπαίδευτους πολιτικά τους δεξιούς, οι οποίοι δε γνωρίζουν ή στην καλύτερη περίπτωση δεν τιμούν και ντρέπονται για την ιστορία της παράταξής τους. Έχουμε μιλήσει εξάλλου για την ενοχική δεξιά και τα κόμπλεξ από τα οποία διακατέχεται.

Στις 15 Νοεμβρίου 1922 εκτελούνται οι "έξι", έπειτα από μία δίκη παρωδία. Πρόκειται για τα κορυφαία στελέχη της παράταξής μας εκείνη την περίοδο, στους οποίους χρεώθηκε η Μικρασιατική καταστροφή. Στις μέρες μας βέβαια τα δικαστήρια επανέλαβαν τη δίκη και τους δικαίωσαν, ενώ οι ιστορικοί αρχίζουν και μιλούν για εξιλαστήρια θύματα, τα οποία ήταν αναγκαία για να εκτονωθεί η οργή του ελληνικού πληθυσμού, προσφύγων και μη. Ανάμεσα στους δολοφονημένους από το βενιζελικό καθεστώς ήταν και ο Δημήτριος Γούναρης, ο ιδρυτής ουσιαστικά της παράταξής μας και μεγάλος μεταρρυθμιστής πολιτικός. Για την ίδρυση ουσιαστικά της παράταξης, που ξεκινά από το κόμμα των Εθνικοφρόνων που ίδρυσε ο ίδιος, θα μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή. Αναλυτικά, οι "έξι" ήταν: Γεώργιος Χατζηανέστης, διοικητής της στρατιάς της Μικράς Ασίας, Δημήτριος Γούναρης, πρώην πρωθυπουργός, Νικόλαος Στράτος, πρώην πρωθυπουργός, Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, πρώην πρωθυπουργός, Νικόλαος Θεοτόκης και Γεώργιος Μπαλτατζής, υπουργοί επί των στρατιωτικών και οικονομικών στην κυβέρνηση Γούναρη αντίστοιχα.

Οι εκτελέσεις όμως των "έξι" προήλθαν από το κλίμα του εθνικού διχασμού, που προϋπήρχε από το 1916, λόγω της διένεξης του Βασιλέως Κωνσταντίνου με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Τότε σημειώθηκαν και τα "Νοεμβριανά", όπου οι πιστοί στρατιώτες των ιδεών της παράταξής μας (Επίστρατοι)  έγραψαν λαμπρές σελίδες δόξας για την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας. Πολέμησαν στους δρόμους της Αθήνας και του Πειραιά τους "Αγγλογάλλους συμμάχους", οι οποίοι ήθελαν να επιβάλλουν με το ζόρι τη θέλησή τους. Και ποια ήταν αυτή; Να διώξουν τον Κωνσταντίνο, που επιθυμούσε ουδετερότητα της Ελλάδας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και να επιβάλλουν κυβέρνηση Βενιζέλου, ο οποίος είχε συμφωνήσει να συνταχθεί η Πατρίδα μας μαζί τους. Στις 3 Νοεμβρίου, οι Αγγλογάλλοι αξιώνουν την παράδοση τεράστιων ποσοτήτων πολεμικού υλικού από την κυβέρνηση των Αθηνών. Το αίτημά τους θα απορριφθεί τέσσερις ημέρες αργότερα. Την ίδια ώρα υπάρχει η κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης υπό τον Βενιζέλο. Στις 18 Νοεμβρίου, συμμαχικά αγήματα αποβιβάζονται στο Φάληρο και συγκρούονται με τον ελληνικό στρατό. Λίγο αργότερα, η πόλη πλήττεται από τα μαζικά πυρά του συμμαχικού στόλου. Μερικές ημέρες μετά, οι ναυτικές δυνάμεις της Αντάντ θα επιβάλουν γενικό αποκλεισμό, καταδικάζοντας τους μοναρχικούς κατοίκους της νοτίου Ελλάδος σε πείνα, ενώ οι αρρώστιες αρχίζουν και θερίζουν.

Οι Επίστρατοι όμως δεν λύγισαν. Πολέμησαν τον στρατό δύο υπερδυνάμεων της εποχής αγωνιζόμενοι για εθνική ανεξαρτησία. Πιστοί στο Βασιλιά τους, υπό την στρατιωτική καθοδήγηση του Ιωάννη Μεταξά και με πολιτικό αρχηγό τον Δημήτριο Γούναρη, αποτέλεσαν ιστορικά τους πρώτους αγωνιστές που θυσιάστηκαν για την παράταξη. Από φτωχά λαϊκά στρώματα οι περισσότεροι, συγκρούστηκαν με τους φιλελεύθερους του Βενιζέλου, που αποτελούσαν και την αστική τάξη της εποχής εκείνης.

Τα παραπάνω είναι η καλύτερη απάντηση στην απέναντι πλευρά. Εμείς προερχόμαστε από το ΛΑΙΚΟ ΚΟΜΜΑ. Εμείς πρώτοι αγωνιστήκαμε για την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ.

Ζήτω οι ΕΠΙΣΤΡΑΤΟΙ - Αιωνία η μνήμη των ΕΞΙ!