«Ξαναγυρίσαμε στα μαύρα χρόνια των συσσιτίων στα σχολεία, οι φωτογραφίες με τους εξαθλιωμένους συμπολίτες μας που ικετεύουν για μερικά φρούτα και λαχανικά κάνουν το γύρο του κόσμου, οκτώ στους δέκα Έλληνες έχουν περιορίσει την κατανάλωση βασικών ειδών διατροφής, εκατοντάδες χιλιάδες...
συμπατριώτες μας αδυνατούν να ζεστάνουν τα σπίτια τους, η κοινωνία έχει ήδη πτωχεύσει και βουλιάζει στην απόγνωση, η ανεργία καλπάζει, αλλά κάποιοι στην κυβέρνηση επιμένουν να βλέπουν μια άλλη, εικονική πραγματικότητα στην χώρα, πιπιλίζοντας μονότονα την καραμέλα της δήθεν ανάπτυξης που είναι καθ’ οδόν. Αδυνατώ πραγματικά να καταλάβω από πού πηγάζει αυτή η αισιοδοξία τους.
Εκτός εάν στο πειραματικό εργαστήριο που λέγεται Ελλάδα, η εξόντωση της μεσαίας τάξης και η επιβολή εργασιακών συνθηκών που απαντώνται σε χώρες του τρίτου κόσμου αποτελούν τους στόχους που έχουν θέσει τα μεγάλα, εκτός συνόρων, αφεντικά για να έρθουν μετά να επενδύσουν, αγοράζοντας ελληνική γη για ένα κομμάτι ψωμί και δίνοντας μισθούς πείνας στους εξαθλιωμένους.
Απευθύνω ύστατη έκκληση στην κυβέρνηση να επανεξετάσει τη στάση της, να αλλάξει ρότα στο καράβι, να κάνει πράξη αυτά που υποσχέθηκε προεκλογικά. Εάν η συνταγή αυτή που εφαρμόζουμε είναι λανθασμένη, όπως παραδέχονται πλέον όλοι, εμείς γιατί εμμένουμε σ’ αυτή;
Φοβάμαι πως κάτω από αυτές τις συνθήκες, η κοινωνική έκρηξη, ο ξεσηκωμός ενός λαού οργισμένου και απογοητευμένου, είναι απλά θέμα χρόνου…»
