Αρχείο

5 Ιουνίου 2014

«Θολό τοπίο» για τα... όρια μεταξύ Κέντρου-Δεξιάς

Υπάρχει σε εξέλιξη μια συζήτηση που δεν είναι καινούργια, αλλά χάνεται στο βάθος της Μεταπολίτευσης. Ποια είναι τα όρια του Κέντρου με τη Δεξιά; Οι όροι Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά είναι παραπλανητικοί. Στόχος της ανάδειξής τους από το κατεστημένο της διαπλοκής δεν ήταν άλλο από το να εξυπηρετηθούν επιχειρηματικά και διεθνικά συμφέροντα, που δεν ήθελαν να υπάρχουν και να εναλλάσσονται δύο κοσμοθεωρίες, αλλά μία. Αυτή της απεθνικοποίησης της εκμαύλισης της κοινωνικής συνείδησης, της εναρμόνισης με την ευρωπαϊκή ορθοδοξία του φεντεραλισμού των τραπεζών και των πολυεθνικών ομίλων του ευρωπαϊκού Βορρά. Δεν είναι τυχαίο ότι οι όροι Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά υιοθετήθηκαν και προβλήθηκαν στο...

μεταψυχροπολεμικό τοπίο της δεκαετίας του ’90 στον «βωμό» μιας παγκοσμιοποίησης που τελικά κατέρρευσε το 2008 με τη Lehman Brothers στις αγορές και την κρίση ομολόγων και τραπεζών στην Ευρώπη από το 2009 και μετά.

Στην Ελλάδα που πάντα καθυστερεί η ιθύνουσα τάξη να αντιληφθεί και να αντιδράσει στις παγκόσμιες μεταβολές, η συζήτηση για την Κεντροδεξιά που κυριαρχεί στη Δεξιά και την Κεντροαριστερά που καθορίζει τη μοίρα της Αριστεράς συνεχίζεται. Το τοπίο χωρίς νέες ιδέες, προτάσεις και εθνικές στρατηγικές είναι όχι μόνον ομιχλώδες, αλλά και βαθιά αντιδραστικό. Το σύστημα της Μεταπολίτευσης στην Ελλάδα βασίστηκε στον άξονα Αριστερά - Κεντροαριστερά σε μια πορεία προς το αντιλαϊκό και αντεθνικό Κέντρο. Οι περισσότεροι διαμορφωτές της κοινής γνώμης αλλά και πολιτικοί, έχοντας περάσει τα νιάτα τους πουλώντας τον «Ριζοσπάστη» ή συμμετέχοντας σε διάφορα «γρουπούσκουλα» του τάχα αντιδικτατορικού αγώνα σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες απολύτως ασφαλείς για τους συμμετέχοντες σε αυτή την αντίσταση-παρωδία, που καμία σχέση δεν είχε με την αποφασιστικότητα του Κινήματος του Ναυτικού ή με τις πράξεις και τις επιπτώσεις στη ζωή τους που είχαν πραγματικοί αντιστασιακοί όπως ο Μουστακλής, κατέλαβαν και διαχειρίσθηκαν την εξουσία. Με πλήρη αμοραλισμό και ασυνειδησία. Αφού υπαρξιακά στην αρχή αυτής της πορείας είχαν προδώσει τα δικά τους πιστεύω και θέλω. Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ στην ουσία τους μετετράπησαν σε μηχανισμούς εξουσίας και μόνο. Για τον λόγο αυτόν στα ύστερα χρόνια της Μεταπολίτευσης το πολιτικό κόστος θεοποιήθηκε. Ο «πρασινοφρουρισμός» της πρώτης φάσης έγινε καθεστώς σε μια κοινωνία που κατέληξε μάζα καταναλωτών χωρίς άποψη και αισθητική.

Σήμερα για ακόμη μια φορά παρακολουθούμε κάποια επιχειρήματα και προσεγγίσεις από το κατεστημένο της κεντροαριστερής αρθρογραφίας, όπου μιλούν για μειοψηφική Δεξιά και τάχα κυρίαρχο Κέντρο. Η αντίληψη ενός «μεγάλου συνασπισμού» Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ, όπως υλοποιείται μέσα από το σχήμα συγκυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου, δεν δείχνει να έχει πολλές δυνάμεις αξιοπιστίας και αποδοχής για να διατηρήσει την ισχύ του. Ετσι η προοπτική διαμορφώνεται μέσα από την κλασική συμπόρευση μιας κατ’ όνομα «αριστερής συμμαχίας», που δεν είναι κάτι άλλο από την κυβερνητική χειραγώγηση του μαζικού ΣΥΡΙΖΑ από την αποστεωμένη Ελιά και την απαξιωμένη ΔΗΜ.ΑΡ. Στο σενάριο αυτό η μετακαραμανλική Κεντροδεξιά θα βρει εκ νέου τη θέση της στο περιθώριο των εξελίξεων στη χώρα, με τα συμπλέγματα ιδεολογικοπολιτικής κατωτερότητας που της επεβλήθησαν από τη δεκαετία του 1980 ακόμη να δεσπόζουν. Τα δεδομένα του προηγούμενου αιώνα δηλαδή.
Αυτά φαντάζουν αστεία για τη Δεξιά, η οποία αντιμετωπίζει την εξέλιξη της χώρας μέσα από την εθνική συγκρότηση, τη μετεξέλιξη του δημοκρατικού πολιτεύματος, τη λειτουργία της αγοράς και της οικονομίας προς όφελος της ζωής, της περιουσίας, της ασφάλειας των νοικοκυραίων. Η Δεξιά αυτή του 18%-25% δεν έχει κανέναν λόγο να εγκλωβισθεί στην Κεντροδεξιά του 8%-12%...

Μενέλαος Τασιόπουλος
dimokratianews.gr